Veel dingen in het leven meten we af aan hoe het niet moet, zeker als het gaat om zwangerschap en adoptie. Dat haalt dan vaak de krant, zoals dit artikel. Nou ja, artikel? Een kort kattebelletje zoals dit vertelt meer niet dan wel. De hele context ontbreekt en de achterliggende motivatie van de betrokkenen is volstrekt onduidelijk. Bij zo’n berichtje voelen we ons er goed bij om te kunnen denken ‘dat zou ik echt nooit doen! (want ik heb andere – lees betere – normen en waarden)’. Op basis van een paar zinnen kan je dat nauwelijks concluderen, maar zo zitten we in elkaar. We vergelijken ons met anderen.

We zijn ethisch denkende wezens. Wat is goed en wat niet? Daar gaat het heel vaak over. Het is ons kompas. En als het om kinderen gaat zijn het ook heel belangrijke vragen.

Naast de morele kwesties is het berichtje ook verwarrend, want het gaat hier niet om draagmoederschap maar om illegale adoptie. Bij draagmoederschap heb je twee varianten: hoog- en laagtechnologisch. In beide gevallen komt er dna-materiaal van de wensouders aan te pas en dat is hier niet zo. Er werd een baby verhandeld, en net als draagmoederschap is dat ook verboden in Italië. Het gaat in tegen het Haags Adoptieverdrag. Adoptie kan alleen met tussenkomst van de autoriteiten nadat het kind geboren is.

Als we het artikel mogen geloven heeft de (alleenstaande?) moeder de bedoeling gehad om het kind te laten doorgaan voor haar biologisch kind. Logisch, want ze zat er natuurlijk niet op te wachten dat het bekend zou worden dat zij de baby op deze manier had gekregen. Alleen al omdat ze vervolgd zou kunnen worden. Afgaand op het verhaal was zij van plan de baby aan te geven als haar eigen baby.

Over een eventuele relatie weten we niets. Maar de huidskleur van de baby, zeker als mevrouw met een blanke man zou zijn, vormt bij geheimhouding een probleem. Om het allemaal geheim te houden zou ze het voor haar kind ook geheim moeten houden. Kinderen zijn nu eenmaal niet de beste geheimbewaarders. En laat dat nu zijn wat we de laatste jaren steeds meer zijn gaan beseffen: een kind informatie over zijn of haar afstamming onthouden is geen goed idee als je hecht aan het welzijn van het kind. Wat toch je taak is als ouder.

Een kinderwens hebben is legitiem en een niet vervulde kinderwens heel moeilijk te verwerken. Daar leg je je niet snel bij neer. Je gaat ver om je doel te bereiken, je bent bereid offers te brengen. En hoewel er gelukkig steeds meer mogelijk is en wensouders meer te kiezen hebben, worden de effecten op kinderen nog vaak over het hoofd gezien. Dat mag dan ook wat vaker op de agenda.

Niet om te ontmoedigen, maar om recht te doen aan alle partijen.

In Italie is pas geleden een draagmoeder bevallen van een tweeling. De baby’s waren van twee wensouderparen. Hier gaat het om hoogtechnologisch draagmoederschap, gefaciliteerd door een gynaecoloog. De draagmoeder is bekend en te traceren door de baby’s als zij daaraan behoefte mochten hebben.

Ik ben benieuwd welke morele kwesties er in jou opkomen bij het lezen van dit artikel! Geef je mening in de reacties.

Ben jij een uitgebreider bericht tegengekomen over de Italiaanse die de baby teruggaf aan de ‘draagmoeder?’ Ik zou het graag van je horen!